جنبش «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که در ابتدا از زندان‌های ایران آغاز شد، به نمادی از مقاومت در برابر مجازات اعدام تبدیل شده است.
این کارزار در ۹ بهمن ۱۴۰۲ توسط گروهی از زندانیان سیاسی در زندان قزلحصار کرج شکل گرفت و به سرعت به بیش از ۳۴ زندان در سراسر ایران گسترش یافت. زندانیان هر سه‌شنبه با اعتصاب غذا، اعتراض خود را به استفاده گسترده از مجازات اعدام توسط حکومت ایران اعلام می‌کنند و خواستار لغو کامل این حکم غیرانسانی هستند. اما این حرکت تنها به ایران محدود نمانده و تأثیر آن در کشورهای مختلف نیز دیده می‌شود.
در خارج از ایران، ایرانیان مقیم کشورهای گوناگون، از جمله آلمان، سوئد، کانادا، استرالیا و آمریکا، با برگزاری تجمعات اعتراضی و برنامه‌های همبستگی، به حمایت از این کارزار پرداخته‌اند. برای مثال، در روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام (۱۰ اکتبر)، سازمان‌های حقوق بشری و فعالان ایرانی در شهرهایی مانند وین، ونکوور و سیدنی برنامه‌هایی ۲۴ ساعته برگزار کردند تا صدای زندانیان را به گوش جهانیان برسانند. این رویدادها با حضور چهره‌های برجسته، وکلای حقوق بشر و خانواده‌های قربانیان اعدام، نشان‌دهنده همبستگی جهانی با این جنبش است.
علاوه بر این، نهادهای بین‌المللی مانند عفو بین‌الملل و سازمان حقوق بشر ایران نیز از «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» حمایت کرده‌اند. در کشورهایی که مجازات اعدام لغو شده، مانند بسیاری از کشورهای اروپایی، این کارزار به‌عنوان الگویی از مبارزه مدنی مورد توجه قرار گرفته است. در مقابل، در کشورهایی که هنوز اعدام اجرا می‌شود، مانند عربستان سعودی یا چین، این جنبش الهام‌بخش بحث‌هایی درباره ضرورت بازنگری در این مجازات شده است.
«سه‌شنبه‌های نه به اعدام» نه تنها یک اعتراض داخلی، بلکه یک فریاد جهانی برای دفاع از حق حیات و مخالفت با خشونت دولتی است. این حرکت نشان می‌دهد که چگونه یک ایده از پشت دیوارهای زندان می‌تواند مرزها را درنوردد و وجدان‌های بیدار را در سراسر جهان به هم پیوند دهد.
